ေရႊတိဂံု ေစတီ၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုျပျခင္း။

 

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ၿမိဳ႔ေတာ္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ရွိေသာ၊ ဘုရားေလးဆူတို႕၏ ဓါတ္ေတာ္စုေ၀းရာဟူ၍ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေသာ ေရႊတိဂံုေစတီ၏ အေၾကာင္းအရာကို ပိဋကတ္က်မ္းဂန္တို႕ႏွင့္ လာရွိသည့္အတိုင္း စစ္ေဆး၍ေဖၚျပရလွ်င္ ရမညတိုင္း၊ ဥကၠလပ ဇနပုဒ္ ေပါကၡရတီၿမိဳ႕မွ ကုန္သည္ညီေနာင္ ျဖစ္ေသာ တဖုႆႏွင့္ ဘလႅိက တို႔သည္ လွည္းငါးရာႏွင့္ သြားရာ ရွင္ေတာ္ေဂါတမသည္ ဘုရားျဖစ္၍ သတၱဌာန ၄၉ ရက္ေျမာက္ေသာေန႕တြင္ လင္းလြန္းပင္ေအာက္၌ ၎ညီေနာင္တို႔သည္ ေတြ႔၍ ေဂါတမမွ ဆံေတာ္ရွစ္ေခ်ာင္းကိုေပးလိုက္သည္ဟု ေရႊတိဂံုသမိုင္းတြင္ ျပဆိုသည္။
သထံုၿမိိဳ႕ ရွင္မဟာေဗာဓိေရးသားေသာ အနာဂတ၀ံက်မ္း၌ျပဆိုသည္မွာကား။ ။ တဖုႆဘလႅိကေဒြးဘာဟိကာနံမုဌိေကသဓာတုေယာဒတြာ။ ။ဟူ၍ပါဠိလာသည္ႏွင့္အညီ ၎ပါဠိကို ျမန္မာလိုျပန္ဆိုရပါက။ တဖုႆဘလႅိကေဒြးဘာဟိကာနံ တဖုႆ ဘလႅိကာ ညီေနာင္ႏွစ္ေယာက္တို႔အား။ မုဌိေကသဓာတုေယာ တစ္စုပ္ေသာ ဆံေတာ္ကို။ ဒတြာ ေပးေတာ္မူ၏ဟူ၍ျပဆိုသည္။ ဆံေတာ္ရွစ္ေခ်ာင္းဟူ၍ မျပဆိုပါ။ ရွင္မဟာနာမေရးသားေသာ ၀ိနည္းမဟာ၀ါအဌကထာ၌ ဆံေတာ္မည္၍မည္မွ်ဟူ၍ ပိုင္ျခားျခင္းမရွိ၊ ေပးလိုက္ေၾကာင္းကိုသာျပဆိုသည္။ ၎ျပင္ တဖုႆႏွင့္ ဘလႅိက ညီေနာင္တို႔၏ ေနရပ္ဌာေန၊ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားကို အဂၤုတၱရအဌကထာ တဖုႆ၀တၳဳ၌ျပဆိုသည္မွာ ၎ညီေနာင္ ႏွစ္ဦးတို႕သည္ ရွင္ေဂါတမေပးလိုက္ေသာ ဆံေတာ္ကို မိမိတို႕ေနရပ္ဌာနျဖစ္ေသာ အလိတဥၥနၿမိဳ႕သို႔ ယူလာျပီးလွ်င္ ၎ၿမိဳ႕တံခါးအနီး အ၀၌ ေစတီျပဳလုပ္၍ ကိုးကြယ္ေလသည္ဟူ၍ျပဆိုသည္။ ရွင္ဓမၼပါလေရးသားေသာ ေထရ္ရာကထာ၊ ဘလႅိကေထရ္၏ သုတ္အဖြင့္တြင္ျပဆိုသည္မွာကား ၎ညီေနာင္တို႕သည္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္တြင္ ရွင္ေတာ္ေဂါတမတရားကိုနာရ၍ ညီဘလႅိကသည္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားသည္ဟူ၍ျပဆိုသည္။ အဂၤုတၳဳိရ္၀တၳဳ၌ ၎ဘလႅိက အမည္ကို ဘတၱိကဟူ၍လည္းေခၚသည္။ ။ထို႕ေၾကာင့္ေရႊတိဂံု သမိုင္းတြင္ ျပဆိုေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ပိဋကတ္က်မ္းတို႕တြင္ ျပဆိုမႈမ်ားတို႔သည္ အလွ်ဥ္းမတူၾကပါ။ သုိ႔ျဖစ္၍ ၎သမိုင္းစာဆိုသည့္အတိုင္း ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ကိုသာ၍သိရန္၊ ေရြးခ်ယ္၍ေကာက္ႏႈတ္ျပလိုက္ပါသည္။ ႀကီးက်ယ္ေသာအမွားမ်ားကိုသာလွ်င္ ေကာက္ႏႈတ္၍ အခ်ဳပ္ေဖၚျပပါမည္။ ၎သမိုင္းစာတို႔ကို စာအုပ္တြင္ ေရးျပရလွ်င္ ဂ႑ဘာရျဖစ္၍ က်မ္း၏၀န္ကို ေလးမည္တစ္ေၾကာင္း။ ဘတ္႐ႈသူတို႔လည္း စိတ္မရွင္းမည္ကို စိုးေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း ထို႕ေၾကာင့္ ေသးသိမ္ေသာ အမွားတို႕ကို ခၽြင္းခ်န္၍ ႀကီးမားေသာ အမွားမ်ားကိုသာလွ်င္ ထုတ္ႏႈတ္ေဖၚျပသြားပါမည္။
ေရႊတိဂံုသမိုင္း၌ တခ်က္ျပဆိုသည္မွာ ၎ညီေနာင္ တဖုႆႏွင့္ ဘလႅိကတို႔သည္ ေရႊတိဂံုေစတီ၏ တည္ရာ ဥကၠလာပၿမိဳ႕က အေနာက္မဇၩိမေဒသ ရွင္ေတာ္ေဂါတမရွိရာ ေဗာဓိပင္ အနီးလင္းလြန္းပင္ေနရာသို႔ လွည္းငါးရာႏွင့္ ကုန္ေရာင္းသြားသည္ဆိုေသာ စကားသည္ မဟုတ္ႏိုင္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎မဇၩိမေဒသႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအၾကားတြင္ ျမစ္ဘယ္မွ်ေလာက္ျခားသည္ ေတာင္ရိုးေတာင္တန္းဘယ္မွ်ေလာက္ႀကီးက်ယ္စြာျခားနားသည္ကို ယခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္ႏွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္၎၊ တိုင္းထြာလွ်င္၎ သိႏိုင္ပါသည္။
၎အျပင္ ဆံေတာ္ကို ယူလာစဥ္အခါက ၎ဆံေတာ္ကို ဌာပနာျပဳ၍ ကိုးကြယ္ဘို႕ရာ ေရွးအထက္က ရွင္ေတာ္ေဂါတမ၏ ေနာင္ေတာ္ျဖစ္ေသာ ကကုသံ၊ ေဂါဏဂံု၊ ကႆဖစေသာ ဘုရားသံုးဆူတို႔၏ ေတာင္ေ၀ွးေတာ္၊ ေရသႏႈတ္ေတာ္၊ ဓမၼခရိုင္ေတာ္မ်ား ဌာပနာရာအရပ္ကို အသက္ႀကီးသူလူမွစ၍ ဘုမၼစိုး၊ ရုကၡစိုး၊ နတ္၊ သိၾကားမင္းမွစ၍၎၊ ေရသဖန္းပင္ေစာင့္နတ္ ၊ အိႏၵရနတ္၊ ေဂါ၀ိလနတ္ ၎နတ္သံုးပါးတို႔အားေမးရာ ၎နတ္သားသံုးေယာက္တို႕ကလည္း အကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ အသက္တမ္းအားျဖင့္ ကမၻာတစ္၀က္မွ်သာ ရွိပါေသးေသာေၾကာင့္ ဘုရားသံုးဆူတို႕၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ဌာပနာရာအရပ္အား မသိၾကပါဟုဆိုၾကေလသည္။  ၎သမိုင္းစာအရ ပိဋကတ္ႏွင့္ အကိုက္ညီေပ။ ပိဋကတ္က ျပဆိုသည္မွာ အႏၱရကပ္ေျခာက္ဆယ့္ေလးကပ္ကိုမွ မဟာကပ္ႀကီးတကပ္ဟုျပဆိုေသာေၾကာင့္၎၊ ၎မဟာကပ္ႀကီးေလးကပ္ကို တကမၻာဟုေခၚသည္၊ ၎ဘုရားသံုးဆူတို႕တြင္ ကကုသံ ဘုရားသည္ အႏၱရကပ္ ရွစ္ကပ္ေျမာက္တြင္ပြင့္သည္။ ကိုးကပ္ေျမာက္တြင္ ေဂါဏဂံု ပြင့္သည္။ ဆယ္ကပ္ေျမာက္တြင္ ကႆဖပြင့္သည္ဟုျပဆိုထားေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဘုရားေလးဆူတို႔ပြင့္ေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ကမၻာတ၀က္မရွိေသး၊ ကမၻာတ၀က္ ေရာက္ဘို႕ရာကို မဆိုထားႏွင့္ဦး မဟာကပ္တ၀က္ေရာက္ဘို႕ရာကိုမွ အႏၱရကပ္ႏွစ္ဆယ့္တကပ္လိုေသးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သမိုင္းစာတြင္ျပဆိုေသာ ကမၻာတ၀က္ရွိသည့္ ေရသဖန္းပင္ေစာင့္နတ္၊ အိႏၵရနတ္၊ ေဂါပိရနတ္တို႕သည္ ေရႊတိဂံုသမိုင္းစာ၌ျပဆိုသည့္အတိုင္း အသက္ရွိရိုးမွန္သည္ဆိုပါလွ်င္၊ ၎ေရႊတိဂံု သမိုင္းစာျပဆိုသည့္အတိုင္းမွန္ပါကလည္း ၎ဘုရားသံုးဆူတို႔၏ အေၾကာင္းအရာကို သိစရာရွိသည္။ ဤကားစဥ္းစာရန္ႏွင့္ အမွားကိုေထာက္ျပျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
၎ျပင္ ေရႊတိဂံုသမိုင္း၌ ျပဆိုျပန္သည္မွာ ၎ဘုရားသံုးဆူတို႔၏ ဌာပနာရာအရပ္ကိုသိေသာ ဒိကၡိဏနတ္၊ ေယာဟဏိနတ္၊ ေမွာ္ဘီနတ္၊ အၿမိႆာရနတ္၊ ဆူးေလနတ္ဟူ၍ နတ္သားငါးေယာက္တို႔ကို သိၾကားမင္းေခၚ၍ေမးရာ၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ အသက္သည္ တကမၻာစီရွိပါျပီဟု ေျပာသည္။ ထိုသို႕ေျပာေသာအခါ ဘုရားသံုးဆူတို႕၏ ဓါတ္ေတာ္ဌာပနာရာအရပ္တို႕ကိုေမးေလရာ ထိုနတ္သားငါးေယာက္တို႕အနက္ ဆူးေလနတ္သားေျပာသည္မွာ သူသည္ ကကုသံ ဘုရားလက္ထက္တြင္ ဘီလူးအျဖစ္ႏွင့္ ဖူးေတြ႔ရဘူးပါသည္ ထိုအခါက ေပးေတာ္မူေသာ ဓမၼခရိုင္အား ၎ကုန္း၌ပင္ ဌာပနာထား၍ကိုးကြယ္ပါသည္ဟုေလွ်ာက္ဆိုေလသည္။ ဒုတိယတဖန္ ေမွာ္ဘီနတ္ကိုေမးေသာအခါတြင္ ေမွာ္ဘီနတ္ကေျပာသည္မွာ အကၽြႏု္ပ္သည္ ေဂါဏဂံု ဘုရားလက္ထက္က ဘီလူးအျဖစ္ႏွင့္ ဖူးေတြ႔ရ၍ အကၽြႏု္ပ္ကိုးကြယ္ဘို႔ရန္ေပးေတာ္မူေသာ ေရသႏုတ္ေတာ္ကို ၎ကုန္းေပၚမွာပင္ ဌာပနာျပဳ၍ ကိုးကြယ္ပါသည္ဟုေလွ်ာက္ေလသည္။ ၎ေနာက္ နတ္သားတစ္ေယာက္ကို ေမးျပန္ေသာ္ ၎နတ္သားက ေျပာျပန္သည္မွာ အကၽြႏု္ပ္သည္ ကႆဖ ဘုရားလက္ထက္က ဘီလူးအျဖစ္ႏွင့္ ဖူးေတြ႕စဥ္က အကၽြႏု္ပ္ကိုးကြယ္ဖို႕ ေတာင္ေ၀ွးေတာ္ကုိေပးသနားေတာ္မူပါသည္ ၎ေတာ္ေ၀ွးေတာ္အား ၎ကုန္း၌ပင္ ဌာပနာျပဳထားပါသည္ဟုေလွ်ာက္ေလသည္။ ၎ေနာက္ အျခားနတ္သား တစ္ေယာက္ကိုေမးျပန္ေသာ္ ၎နတ္သားက အကၽြႏု္ပ္သည္ ေဂါတမဘုရားျဖစ္သည္ကို သိပါသည္ဟုေျပာသည္။ ၎ေနာက္ နတ္သားတစ္ေယာက္ကိုေမးျပန္ေသာ္ အျခားနတ္သားတစ္ေယာက္က အကၽြႏု္ပ္သည္ ကမၻာကုန္သည့္တိုင္ေအာင္ ၎ဓါတ္ေတာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရပါမည္ဟု ေျပာဆိုေလသည္။ ၎နတ္သား ငါးေယာက္တို႔တြင္ ဆူးေလနတ္ႏွင့္ ေမွာ္ဘီနတ္သာလွ်င္  ကကုသံ ဘုရားဓါတ္ေတာ္ႏွင့္ ေဂါဏဂံု ဘုရားဓါတ္ေတာ္ကို ထိန္းသိမ္းရေၾကာင္းကိုသာလွ်င္ သမိုင္းစာတြင္ျပဆိုသည္။ က်န္နတ္သား သံုးေယာက္တို႔သည္ မည္သည့္နတ္၊ မည္သည့္ဘုရားဓါတ္ေတာ္ကိုေစာင့္ေရွာက္ရေၾကာင္း အတိအလင္းႏွင့္ ကမၻာမည္၍မည္မွ် စသည္တို႕ကိုေဖၚျပထားျခင္းမရွိပါ။
၎သမိုင္းစာအရ စဥ္းစားစရာရွိသည္မွာ နတ္သားငါးေယာက္တို႔သည္ ဤကမၻာတြင္ အသက္အားျဖင့္ တကမၻာစီရွိသည္ဟူ၍ သမိုင္းစာတြင္ျပဆိုသည္ကတခ်က္၊ ၎အျပင္ ျပဆိုေသာအရာမွာ ၎နတ္သားငါးေယာက္တို႔တြင္ သံုးေယာက္ေသာ နတ္သားတို႕မွာ ဘုရားတစ္ဆူလွ်င္ ဘီလူးအျဖစ္ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳရသည္ဟူ၍ဆိုထားေခ်သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၎ႏွစ္ခ်က္ကို စဥ္းစားေထာက္႐ႈပါလွ်င္ အဘယ္မွ်ေလာက္ မွားသည္ကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာေစရန္ ေထာက္ျပပါဦးမည္။ ၎ဘုရားေလးဆူတို႔သည္ အႏၱရရွစ္ကပ္ေျမာက္မွစ၍ ဆယ့္တစ္ကပ္ေျမာက္ အတြင္းမွာ ပြင့္ၾကသည္ဟု ပိဋကတ္မွာ ျပဆိုသည္တစ္ခ်က္၊ ၎နတ္သားငါးေယာက္တို႔တြင္လည္း သံုးေယာက္ေသာ နတ္သားတို႔သည္ ဘုရားသံုးဆူတို႔အပြင့္တြင္ ဘီလူးအျဖစ္ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳဘူးေလသည္ကတစ္ခ်က္၊ ၎နတ္သားတို႔အသက္သည္လည္း တကမၻာစီရွိၾကျပီဟု ျပဆိုေသာအခ်က္တို႔ကို တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆး၍ ၾကည့္႐ႈလွ်င ္ယခုျပဆိုေသာ ဘုရားေလးဆူတို႕သည္ ဤဘဒၶကမၻာတြင္းမွာသာလွ်င္ပြင့္ၾကကုန္သည္ဟု ပိဋကတ္တြင္ျပဆိုေသာေၾကာင့္ ၎ေရႊတိဂံုသမိုင္းစာတြင္ ျပဆိုေသာ နတ္သားငါးေယာက္တို႔၏ အသက္တကမၻာစီရွိသည္ဟု ျပဆိုျခင္းသည္လည္း ပိဋကတ္က်မ္းစကားႏွင့္ မညီသည့္အျပင္ မိမိေရးသားေသာ သမိုင္းစာတြင္ ေရွ႕စကားေနာက္ စကားမညီေသာေၾကာင့္ သိသာရန္ ေရႊတိဂံု သမိုင္းစာမွားခ်က္ကို ၀ကြက္၍ ရွင္းျပလိုက္ပါသည္။ ၎အျပင္  သမိုင္းစာတြင္ ျပဆိုျပန္သည္မွာ ၎ဆံေတာ္ဓါတ္ကို ဥကၠလပမင္းႀကီးႏွင့္တကြ တဖုႆ၊ ဘလႅိက ညီေနာင္တို႔ ဌပနာတိုက္တြင္းစဥ္အခါက ၎ဌာပနာတိုက္ထဲသုိ႔ ဆံေတာ္ဓါတ္ႏွင့္အတူ တည့္သြင္းသည္မွာ ၎ဥကၠလာပမင္းႀကီးအရုပ္မွစ၍ မိဖုရားေမာင္းမမိႆံ၊ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔၏ အရုပ္၊ တဖုႆႏွင့္ ဘလႅိက၊ ညီေနာင္သမီးခင္ပြန္းတို႔၏ အရုပ္စသည္တို႔ကို သြန္းလုပ္၍ ထည္းထားၾကကုန္သည္။ ၎အျပင္ လက်ၤာရံ ရွင္သာရိပုတၱရာအရုပ္၊ လက္၀ဲရံ ရင္ေမာဂၢလံအရုပ္မွစ၍ အသီမိရဟႏၱာ ရွစ္က်ိပ္တို႔၏ အရုပ္တို႔ကိုလည္း သြန္းလုပ္၍ထည့္ထားကုန္၏ဟု သမိုင္းစာတြင္ျပဆိုသည္။ ၎ျပဆိုျခင္းသည္ မဟုတ္ႏိုင္ရာ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တဖုႆ ဘလႅိက ညီေနာင္တို႔သည္ ရွင္ေတာ္ေဂါတမႏွင့္ ေတြ႔ရွိစဥ္အခါက ရွင္ေတာ္ေဂါတမသည္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ေရာက္၍ ၄၉ ရက္မွ်သာရွိေသးသည္၊ မည္သူ႔ကိုမွ မည္သည့္တရားကိုမွ မေဟာရေသး၊ မည္သည့္ဇာတ္နိပါတ္ကိုမွလည္း မထုတ္ေဖၚရေသး၊ ဤအခါက တဖုႆ ဘလႅိက ညီေနာင္တို႔သည္ ဗုဒၶံသရဏံ ဂစၦာမိ၊ ဓမၼံသရဏံ ဂစၦာမိ ဆိုေသာ ေဒြး၀ါစိက သရဏဂံုကိုသာလွ်င္ ခံယူရေလသည္ဟု ဗုဒၶ၀င္ အဌကထာက်မ္းတြင္ျပဆိုထားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎ဆံေတာ္ကို ဌာပနာ စည္းစဥ္အခါက ဌာပနာတိုက္ထဲသို႕ လက်ၤာရံ၊ လက္၀ဲရံမွစ၍ အသီမိရွစ္က်ိပ္ရဟနၱာတို႕၏ အရုပ္ကို သြန္းလုပ္၍ ဌာပနာသည္ဟု သမိုင္းစာတြင္ ျပဆိုျခင္းမ်ားတို႔သည္ ၎သမိုင္းစာတြင္ ေရးသည့္အတိုင္း မမွန္ေၾကာင္းကို သက္ေသခံျပထားေသာေၾကာင့္ ရွင္းလင္းစြာသိျမင္ရေလသည္။ အကယ္၍ ရွင္ေတာ္ေဂါတမရွိစဥ္အခါက တဖုႆ၊ ဘလႅိကတို႔အား ဆံေတာ္ကို ကိုးကြယ္ဘို႔ရာေပးသည္ဆိုေစဦးေတာ့၊ တဖုႆ၊ ဘလႅိကတို႔ ေစတီတည္သည္ဆိုေစဦးေတာ့ ဤျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မဟုတ္ႏိုင္ရာျဖစ္သတည္း။  ဤကား ေရႊတိဂံုေစတီ၏ သမိုင္းအေၾကာင္းအရာတို႔ကို စစ္ေဆး၍ျပလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သတည္း။